मित्रहो जरा सर्वांनी इकडे लक्ष द्या,
सध्या social media वर शिक्षक विद्यार्थी संवादाचे अनेक जोक येत आहेत.
या जोकचा शेवट खालीलपैकी एखाद्या वाक्याने केलेला आढळतो.
मास्तर बेशुद्ध पडले!
मास्तर सैरावैरा पळत आहेत!
मास्तर जागेवर कोसळले!
मास्तरांनी राजीनामा दिला!
मास्तरांनी जागेवर प्राण सोडले!
मास्तर कोमात-------- जोमात!
आपण जास्त विचार न करता हे जोक forward करतो.
मात्र शिक्षकांची बदनामी करण्याचे हे एक मोठे षड्यंत्र आहे
ही गोष्ट आपण लक्षात घेतली पाहिजे.
मात्र शिक्षकांची बदनामी करण्याचे हे एक मोठे षड्यंत्र आहे
ही गोष्ट आपण लक्षात घेतली पाहिजे.
असे जोक forward करू नयेत ही विनंती. कारण कोणत्यातरी गुरुजींनी, मॅडमनी आपल्यावर चांगले संस्कार केले आहेत हे आपण कधीही विसरू नये .
आपल्या गुरुंचा काही कुसंस्कारी व्यक्तींकडुन होत असलेला अपमान सहन करू नका.
आपल्या गुरुंचा काही कुसंस्कारी व्यक्तींकडुन होत असलेला अपमान सहन करू नका.
गुरूजी, शिक्षक, सर, बाई, मॅडम
कोणत्याही नावाने हाक मारली तरी एक आदरयुक्त भिती निर्माण होते.
सर असोत वा गुरूजी , बाई असोत वा मॅडम
या आदरणीय आहेत , कारण ते आपले देव आहेत, तुम्ही म्हणाल कसे?
सर असोत वा गुरूजी , बाई असोत वा मॅडम
या आदरणीय आहेत , कारण ते आपले देव आहेत, तुम्ही म्हणाल कसे?
सदगुरू वामनराव पै यांनी देवाची
अतिशय सुंदर व सोपी व्याख्या सांगीतली आहे,
अतिशय सुंदर व सोपी व्याख्या सांगीतली आहे,
देतो तो देव.
सदगुरूंनी आई, वडील, शिक्षक, गूरू आणि आत्गुमरू
असे पाच जिवंत देव सांगितले आहेत.
असे पाच जिवंत देव सांगितले आहेत.
आपले शिक्षक म्हणजे आपले देवच आहेत. ते आपल्याला ज्ञान देतात.
जगात कसे रहायचे, वागायचे, काय करायचे, काय नाही करावे ते शिकवतात.
आई आणि वडीलानंतर पहीली ओळख होते ती शिक्षकांची.
लहान गट, बालवाडी, नर्सरी, केजी, पीजी म्हणा नाहीतर अंगणवाडी असो.
सुरुवातीला तिथे जायला नको वाटते, पण नंतर गोडी लागते. बाई छान छान कविता शिकवतात,
गोष्टी सांगतात, खेळायला देतात .
शब्द शिकवतात, कोडी घालतात. मग गोडी निर्माण होते. जरा मोठ्ठे होतो,
मग पहीलीत प्रवेश होतो. नवीन पुस्तके, वह्या, नवीन मॅडम, गुरूजी, सर.
रोज नवीन काहीतरी शिकायला मिळते, शिस्त लागते, गुरूजी विषयी आपुलकी, प्रेम, भीतियुक्त आदर निर्माण होतो.
पहीली पासून पदवी संपादन करेपर्यंत अनेक शिक्षकांचे मार्गदर्शन लाभते.
प्रत्येक दिवशी नवनवीन शिकायला मिळते ते फक्त त्यांच्या मुळेच!
जगात कसे रहायचे, वागायचे, काय करायचे, काय नाही करावे ते शिकवतात.
आई आणि वडीलानंतर पहीली ओळख होते ती शिक्षकांची.
लहान गट, बालवाडी, नर्सरी, केजी, पीजी म्हणा नाहीतर अंगणवाडी असो.
सुरुवातीला तिथे जायला नको वाटते, पण नंतर गोडी लागते. बाई छान छान कविता शिकवतात,
गोष्टी सांगतात, खेळायला देतात .
शब्द शिकवतात, कोडी घालतात. मग गोडी निर्माण होते. जरा मोठ्ठे होतो,
मग पहीलीत प्रवेश होतो. नवीन पुस्तके, वह्या, नवीन मॅडम, गुरूजी, सर.
रोज नवीन काहीतरी शिकायला मिळते, शिस्त लागते, गुरूजी विषयी आपुलकी, प्रेम, भीतियुक्त आदर निर्माण होतो.
पहीली पासून पदवी संपादन करेपर्यंत अनेक शिक्षकांचे मार्गदर्शन लाभते.
प्रत्येक दिवशी नवनवीन शिकायला मिळते ते फक्त त्यांच्या मुळेच!
गुरूजींनी दिलेली शिकवण , केलेली शिक्षा यातुन मिळालेले धडे कधी आपण विसरू शकत नाही.
मला आठवतंय करवडी गावातील जीवन शिक्षण विद्या मंदिर म्हणजे आजची प्राथमिक शाळा. शाळा माझ्या घरासमोर होती. शाळेत गेल्या गेल्या एकच काम असायचे, स्वच्छता. वर्गाची, व्हरांड्याची, मैदानाची. गुरूजींनी अतिशय सुंदर व्यवस्था बसवली होती. कोणत्या दिवशी कोणत्या वर्गाने मैदान झाडायचे, व्हरांड्याची स्वच्छता करायची. स्वच्छता अभियान तेव्हा सुरू होते असे म्हणा.
माझ्या आवडत्या सुर्यवंशी बाई होत्या. मी वर्गात पहिल्या एक दोन मध्ये होतो. आजच्या तमाशा सम्राज्ञी मंगला बनसोडे यांचा थोरला मुलगा अनिल माझा वर्ग मित्र. त्याची व माझी पहील्या नंबर साठी स्पर्धा असायची. घरातील कलेचे वातावरण आणि परिस्थिती मुळे त्याने चौथी पास झाल्यावर शाळा सोडली . या शाळेत प्राथमिक शिक्षणाचा पाया भक्कम केलेल्या माझ्या गुरूंजणांच्या ऋणात रहाणे मी आयुष्यभर पसंत करेन.
या शिक्षकांवर ,गुरूजीवर फालतु जोक करणे तर दूरच त्याचे फक्त नाव आठवले तरी कृतज्ञतेने मान झुकते.
मला आठवतंय करवडी गावातील जीवन शिक्षण विद्या मंदिर म्हणजे आजची प्राथमिक शाळा. शाळा माझ्या घरासमोर होती. शाळेत गेल्या गेल्या एकच काम असायचे, स्वच्छता. वर्गाची, व्हरांड्याची, मैदानाची. गुरूजींनी अतिशय सुंदर व्यवस्था बसवली होती. कोणत्या दिवशी कोणत्या वर्गाने मैदान झाडायचे, व्हरांड्याची स्वच्छता करायची. स्वच्छता अभियान तेव्हा सुरू होते असे म्हणा.
माझ्या आवडत्या सुर्यवंशी बाई होत्या. मी वर्गात पहिल्या एक दोन मध्ये होतो. आजच्या तमाशा सम्राज्ञी मंगला बनसोडे यांचा थोरला मुलगा अनिल माझा वर्ग मित्र. त्याची व माझी पहील्या नंबर साठी स्पर्धा असायची. घरातील कलेचे वातावरण आणि परिस्थिती मुळे त्याने चौथी पास झाल्यावर शाळा सोडली . या शाळेत प्राथमिक शिक्षणाचा पाया भक्कम केलेल्या माझ्या गुरूंजणांच्या ऋणात रहाणे मी आयुष्यभर पसंत करेन.
या शिक्षकांवर ,गुरूजीवर फालतु जोक करणे तर दूरच त्याचे फक्त नाव आठवले तरी कृतज्ञतेने मान झुकते.
गुरूजी, सर, मॅडम, बाई या आदरणीय व्यक्ती आहेत .
त्याच्यावर फालतू जोक, कमेंट करून स्वतःची लायकी घालवून घेऊ नका.
असे जोक कोणी पाठवले तर त्याला सडेतोड उत्तर द्या. हे मेसेज पुढे पाठवू नका.
आपल्याला जगात कसे वागायचे हे शिकवणारे हे प्रत्यक्ष देव आहेत. देवावर जोक तुम्ही सहन करता का?
मी पुन्हा एकदा स्पष्ट करतो, देतो तो देव. फोटोतला, चार हाताचा देव तुम्हाला काय देतो की नाही हे मला माहित नाही पण शिक्षक आपल्याला खुप काही देतात, दिले आहे, देणार आहेत .
या जिवंत देवाची चेष्टा करणे म्हणजे कृतघ्नपणा आहे.
तो आपण करणार नाही, अशी शपथ आज घेऊ या चला.
त्याच्यावर फालतू जोक, कमेंट करून स्वतःची लायकी घालवून घेऊ नका.
असे जोक कोणी पाठवले तर त्याला सडेतोड उत्तर द्या. हे मेसेज पुढे पाठवू नका.
आपल्याला जगात कसे वागायचे हे शिकवणारे हे प्रत्यक्ष देव आहेत. देवावर जोक तुम्ही सहन करता का?
मी पुन्हा एकदा स्पष्ट करतो, देतो तो देव. फोटोतला, चार हाताचा देव तुम्हाला काय देतो की नाही हे मला माहित नाही पण शिक्षक आपल्याला खुप काही देतात, दिले आहे, देणार आहेत .
या जिवंत देवाची चेष्टा करणे म्हणजे कृतघ्नपणा आहे.
तो आपण करणार नाही, अशी शपथ आज घेऊ या चला.
मला ज्ञान देणार्‍या सर्व शिक्षकांचा मी ऋणी आहे.
............ सतीश मोरे
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा